En route to Raikot Sarai

One of the most dangerous road on earth, I believe.

Broken bridge. Only walking was allowed, no vehicle.

Tato Village, where we started riding the horse up the mountain.

Tourists on the horses, locals walk.

Keep going.

Raikot Sarai.

The trace of gracier from the last season.

Our accommodation

On the way from Raikot Sarai to Bayal Village.

Beauty en route.

Pine forest and the snow-capped mountains

Fired area from the past

Lichens in the pine woods.

Water melt from last snow.

Small oasis and the smoke of hot spring.

The route to heaven.

Wood processing.

Local life.

View of accommodation at Raikot Sarai (Off-season).

Autumn begins.

Getting colder and colder.

Bayal Village, the base camp for conquerors.

Off-season deserted village.

Do you see the gracier from last season?

Mirror pond.

Nanga Parbat mountains.

Nanga Parbat, the naked (and killer) mountain.

ยามเมื่อแม่น้ำกิลกิตไหลมาบรรจบกับแม่น้ำสินธุทางตอนเหนือของปากีสถาน เทือกเขาใหญ่โตมโหฬารแถบนี้จึงได้ถูกแบ่งออกเป็นสามเทือกใหญ่ๆ อันได้แก่คาราโครัมทางตอนบนของแม่น้ำกิลกิต เทือกเขาหิมาลัยทางด้านทิศตะวันออกของแม่น้ำสินธุ และเทือกเขาฮินดูกูชทางด้านตะวันตกของแม่น้ำสินธุทางด้านใต้ของแม่น้ำกิลกิต จากสบแห่งนี้ ฉันเดินทางข้ามแม่น้ำจากดินแดนแห่งเทือกเขาคาราโครัมมาสู่ดินแดนแห่งเทือกเขาหิมาลัย และเดินทางลึกเขาไปในเขาสูงเพื่อขอยลโฉมเทือกเขาหิมะอันลือชื่อในด้านความหฤโหดของเส้นทาง (พิชิตยอด) จนได้ชื่อว่าเป็นภูเขานักฆ่า (Killer Mountain) แห่งปากีสถาน Nanga Parbat (นังกาปาร์บัต)

สะพานไรกต (Raikot Bridge) บนถนนคาราโครัมไฮเวย์เป็นจุดเริ่มต้นเส้นทางอันค่อนข้างหฤโหดที่แฝงด้วยความหฤหรรษ์เพื่อไปสู่ดินแดนเป้าหมายกลางเทือกเขาสูง เริ่มจากการเปลี่ยนจากรถตู้วิ่งบนไฮเวย์มาเป็นรถจิ๊ปขับเคลื่อนสี่ล้อ ที่นั่งได้ไม่เกิน 4-5 คนรวมคนขับ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวรถก็เริ่มบึ่งขึ้นถนนดินฝุ่นตลบออฟโร้ดอย่างชันโดยทันที เส้นทางอันแสนขรุขระสูงชันช่วยเขย่าการนั่งรถที่ยังไม่เข้าที่ในตอนแรกให้ลงตัวได้ภายในเวลาไม่นานนัก ช่วงต้นเส้นทางลัดเลาะหักศอกไปมาเพื่อไต่ระดับสู่ความสูง ผ่านไปไม่นาน ฉันก็พบว่าตัวเองกำลังเดินทางอยู่บนเส้นเดินรถทางเดียวริมหน้าผาสูงชันที่ชวนหวาดเสียวทุกครั้งที่มีการหักเลี้ยว หรือมีรถสวนทางกลับมา หรือแม้แต่เมื่อมีรถคันหลังที่มีกำลังมากกว่าต้องการจะแซง อาจถือเป็นการโชคดีที่ฉันเดินทางมาดินแดนแถบนี้ในช่วงที่เพิ่งหมดฤดูกาลท่องเที่ยวไป รถที่สวนทางไปมาจึงมีค่อนข้างน้อยกว่าในช่วงฤดูกาลท่องเที่ยว แต่ก็ไม่วายใจเต้นตุ้มๆต่อมๆทุกครั้งที่รถต้องจอดที่หัวมุมริมชิดติดหน้าผาหรือพุ่งเข้าหามุมอันมีอยู่น้อยนิดติดเขาสูงอีกด้าน เมื่อต้องให้ทางรถอีกคันหนึ่ง ยังไม่รวมถึงการตะลุยผ่านฝูงวัวฝูงแพะที่ชาวบ้านต้อนให้เดินไปบนถนนเส้นเดียวกัน และร่องรอยหินที่ร่วงลงมาจากหน้าผาเป็นระยะๆ ระยะทางประมาณสิบกว่ากิโลเมตรอันน่าหวาดเสียวแห่งนี้ เป็นถนนดินออฟโร้ดที่มีหินถล่มเป็นปกติ สะพานชำรุดเป็นประจำ แล้วแต่โชคของคนเดินทางว่าจะต้องลงเดินเพื่อไปนั่งรถจิ๊ปอีกคันที่รออีกฝากฝั่งของถนน อันเนื่องมาจากการชำรุดของเส้นทางเมื่อไร เช่นเดียวกับฉันที่ต้องลงรถเดินกลางทางเพื่อเดินข้ามสะพานที่ชำรุดจนรถหนักๆไม่สามารถผ่านได้ (แต่คนยังเดินข้ามได้) เพื่อไปต่อรถจิ๊ปอีกคันอีกด้านหนึ่งของถนน ที่ความสูงสองพันกว่าเมตรเหนือระดับน้ำทะเล ท่ามกลางภูมิประเทศที่มีแต่หน้าผาและเขาหินสูงชันแห้งแล้งไร้ต้นไม้ มีเพียงไม้พุ่มแคระแกรนในบางจุด

หลังจากหนึ่งชั่วโมงกว่าๆผ่านไป ฉันเริ่มเห็นบ้านเรือนกระจายกระจายเป็นหย่อมๆ มีต้นไม้ขึ้นราวกับโอเอซิสเล็กๆ มีควันขาวๆจากแหล่งน้ำแร่พวยพุ่งขึ้นมาจากอีกฟากของเขา ในที่สุดฉันก็เดินทางมาถึง Tato Village (หมู่บ้านทาโท) จุดลงรถจิ๊ปกับเส้นทางอันหวาดเสียว พักผ่อนจิบชาที่ร้านเล็กๆ ก่อนเตรียมเดินทางต่อไปตามเทรลอีกประมาณ 5 กิโลเมตรที่ไต่ระดับความสูงขึ้นไปจาก 2,700 เมตรไปจนถึงความสูง 3,300 เมตรโดยประมาณ โดยปกติหากจะเดินกันจริงๆคงใช้เวลาประมาณ 3-4 ชั่วโมงสำหรับคนพื้นราบอย่างฉันในการเดินช้าๆชิลล์ๆชมนกชมไม้ที่ระดับความสูงแบบนี้ แต่เนื่องจากเวลาเย็นย่ำที่กำลังเยี่ยมเยือนเข้ามา ฉันจึงใช้บริการขึ้นม้าให้ชาวบ้านเดินจูงพาขึ้นเขาแทน เส้นทางค่อยๆไต่ระดับไปตามป่าสนที่เขียวตลอดปี อากาศหนาวเย็นเมื่อเมฆเข้าบดบังแสงอาทิตย์หรือเมื่ออยู่ในเขตเงาที่ไร้แสงส่อง มองเห็นหิมะตกค้างจากต้นปีเป็นจุดๆ บางทีก็เดินอยู่กลางป่า บางครั้งก็ต้องไต่ไปตามหน้าผา หรือบางครั้งก็ต้องลงจากม้ามาเดินเองเนื่องจากทางแคบลื่นและชันริมหน้าผา คงเป็นการดีกว่าที่จะใช้เท้าของตัวเองผ่านทางแคบๆนั่นไปไปแทนที่จะกลิ้งตกลงไปพร้อมๆกันกับม้า ถ้ามันเหยียบพลาด และในที่สุดฉันก็เดินทางมาถึงแคมป์ที่พัก Raikot Sarai (ไรกตซาไร) เอาเมื่อแสงหมดลงแล้ว เห็นเทือกเขาหิมะเพียงรำไร และดวงดาวเต็มฟากฟ้า อุณหภูมิลดฮวบฮาบลงทันทีเมื่อไร้แสงแดด ฉันตรงรี่เข้าห้องโถงส่วนกลางที่มีเตาผิงไฟอยู่ตรงกลางและมีเบาะนั่งอยู่ล้อมรอบที่ไกด์เรียกเล่นๆว่า Japanese Room โดยทันที จิบชา จิบไวน์ท้องถิ่น กินข้าว นั่งคุย ทุกอย่างทำในห้องนี้ ยามเมื่ออากาศข้างนอกเข้าขั้นติดลบจนแม้จะออกไปเข้าห้องน้ำก็ยังไม่ค่อยอยากจะออกไป ก่อนแยกย้ายเข้าที่พักที่เป็นบ้านไม้มีเตียงนอนแบบง่ายๆ และห้องน้ำ พร้อมระเบียงด้านหน้าที่เปิดโล่งเห็นวิวภูเขาได้ อย่างไรก็ดีด้วยความที่น้ำเย็นยะเยือกใกล้จุดเยือกแข็ง คงไม่มีใครอาบน้ำได้เป็นแน่แท้ ได้แต่รอให้ลุงที่ดูแลสถานที่ต้มน้ำมาให้ผสมน้ำล้างหน้าล้างตาแปรงฟันกันเท่านั้น

เช้าวันต่อมา ฉันตื่นขึ้นมาอย่างชิลล์ๆท่ามกลางความหนาวเย็น ออกมาที่ระเบียงหวังว่าจะได้เห็นโฉมหน้าของ Nanga Parbat และยอดอื่นๆใกล้เคียง ที่เป็นส่วนหนึ่งของเทือกเขาหิมาลัยทางปลายสุดด้านทิศตะวันตก ยอด Nanga Parbat สูง 8, 126 เมตร ชื่อของเธอเป็นภาษาสันสกฤตที่แปลออกมาได้ว่า ภูเขาเปลือย (Naked Mountain) เนื่องจากมียอดชันแหลม จนไม่มีหิมะค้างอยู่ด้านบน ยอดเขาแห่งนี้สูงเป็นอันดับ 9 ของโลกและเป็นอันดับ 2 ของปากีสถาน อย่างไรก็ดี เธอยังคงห่มความเปลือยของเธอไว้ด้วยเมฆหน้าทึบ ฉันได้แต่จิบชาที่ลุงคนดูแลยกมาให้แต่เช้าและชมวิวโดยรอบ ก่อนออกเดินดูนกชมไม้บริเวณรอบที่พัก ได้ข่าวว่าเมื่อคืนมีเพื่อนร่วมทางทนหนาวในห้องไม่ไหว ต้องไปนอนกันผิงไฟกันอยู่ในห้อง Japanese Room กันเลยทีเดียว…

หลังรับประทานอาหารเช้า ก็ได้เวลาออกเดินไปชมภูมิประเทศและป่าสนเขาโดยรอบ โดยมีเป้าหมายในการไปรับประทานอาหารกลางวันที่ Bayal Village (หมู่บ้านบายัล) แคมป์ไซท์สำหรับนักปีนเขาอีกแห่งหนึ่งก่อนจะไปถึง Nanga Parbat เบสแคมป์ซึ่งห่างออกไปอีกประมาณ 8 กม. เส้นทางมีทั้งขึ้นๆลงๆ ลัดเลาะไปตามลำธาร มองเห็นร่องรอยอันเป็นทางน้ำอันกว้างใหญ่ของธารน้ำแข็ง Raikot (Raikhiot) Glacier (ในช่วงที่ฉันไปน้ำแข็งบริเวณนี้ได้ละลายไปหมดแล้ว) ผ่านหน้าผา และที่ราบป่าสนที่ถูกฟ้าผ่าไฟไหม้เป็นวงกว้าง นอกจากต้นสนแล้ว ยังมีไม้พุ่มขนาดแคระแกรน รวมถึงพุ่มไม้ที่มีน้ำเริ่มผลัดใบเป็นสีแดงส้ม ดอกไม้ยังพอมีให้เห็นประปราย เส้นทางแม้จะไม่ชันมาก แต่การเดินบนระดับความสูงแบบนี้ก็พาเอาเหนื่อยหอบได้ง่ายๆอยู่ไม่น้อยโดยไม่รู้ตัว ครั้งเมื่อออกมาที่ทุ่งหญ้าที่ในเวลานี้แห้งเป็นสีน้ำตาลที่มีลำห้วยเล็กๆไหลผ่าน (โดยปกติ นักท่องเที่ยวจะมาในช่วงฤดูใบไม้ผลิช่วงเดือนเมษายนถึงกันยายน ทุ่งหญ้าจะเป็นสีเขียวสดงดงาม มีกำแพงเทือกเขาหิมะและธารน้ำแข็งให้เห็นอีกฟาก สมกับชื่อ Fairy Meadows ที่เป็นชื่อเรียกที่นักปีนเขาชาวเยอรมันเรียกพื้นที่บริเวณนี้จากความงดงามที่ปรากฏให้เห็นตรงหน้า ก่อนที่จะหลุดเข้าไปในเขตหมู่บ้านที่เริ่มเห็นบ้านไม้เป็นหย่อมๆ ราวกับหมู่บ้านร้าง เนื่องจากไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ เพราะในช่วงนี้ชาวบ้านได้อพยพไปอยู่ที่อื่นก่อนเข้าสู่ฤดูกาลอันหนาวเย็นและปกคลุมด้วยหิมะ ฉันเห็นควันไฟลอยออกมาจากบ้านหลังหนึ่งที่ดูเหมือนไม่ไกล แต่เอาเข้าจริงเดินกันแทบหมดแรงกว่าจะไปถึงเป้าหมาย ณ กระต๊อบที่มีควันไฟ พ่อครัวจาก Raikot Sarai ที่เดินล่วงหน้ามาก่อน ได้มาเตรียมทำอาหารเที่ยงเอาไว้ให้ เนื่องจากร้านค้าบริเวณนี้ปิดไปหมดแล้ว (นอกฤดูกาล) ซุปต้มกระดูกแพะร้อนๆและมันเผา เรียกพลังกลับคืนมาได้ไม่น้อยที่ความสูง 3,500 กว่าเมตรแบบนี้ แม้ว่าลมจะแรง อากาศจะหนาวไปสักนิด โดยมีวิวภูเขาหิมะในม่านเมฆและธารน้ำแข็งที่ยังไม่ละลายให้เห็นอยู่ลิบๆ

หลังจากเดินกลับมาที่พัก ไกด์บอกให้เดินไปดูที่หนองน้ำเล็กๆใกล้ๆที่พัก ซึ่งน้ำในหนองน้ำใสแจ๋วจะสะท้อนภูมิทัศน์โดยรอบออกมาราวกับกระจกชั้นเยี่ยม สามารถมองดูภูเขาน้ำแข็งกลับหัวมาเชื่อมต่อกับภูเขาจริงได้เลย แต่เย็นวันนี้ Nanga Parbat ยังคงซ่อนหน้าตาของเธอไว้ภายในม่านหมอกเช่นเคย

อากาศยามเช้ายังคงหนาวยะเยือกเช่นเคย ตามพื้นหญ้ามีน้ำค้างแข็งเกาะอยู่เต็มไปหมด แต่ในแสงสีส้มยามเช้าของวันที่ฉันจะต้องเดินทางกลับนี้ ในที่สุดเธอก็ยอมให้ฉันได้ยลโฉม… Nanga Parbat และเทือกเขาบริวารที่สูงไม่ต่ำกว่า 7 พันเมตร ได้เผยตัวให้เห็นยอดอันเปล่าเปลือยปราศจากหิมะลอดผ่านช่องเมฆมาให้ฉันได้ยลความงามอันน่าตื่นตะลึงในที่สุด ไม่น่าเชื่อว่าเธอได้คร่าชีวิตผู้คนที่ต้องการพิชิตตัวเธอมาหลายต่อหลายสิบคนภายในไม่ถึงร้อยปีที่ผ่านมา เมื่อมนุษย์ได้เริ่มรู้จักตัวเธอ เนื่องจากความสูงชันและความยากลำบากในการปีน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างทางด้านใต้ ที่เรียกกันว่า Rupal Face ของเธอมีลักษณะสูงดิ่งเป็นหน้าผาตัดชันที่สูงที่สุดในโลก คือประมาณ 4,600 เมตรจากฐาน ในขณะที่หน้าตัดชันทางด้านเหนือหรือที่เรียกว่า Rakhiot Flank สูงกว่า 7,000 เมตรนั้น ตัดขึ้นจากแม่น้ำสินธุด้วยระยะทางเพียง 25 กิโลเมตร เรียกได้ว่าถ้าปีนกันด้านนี้จะไต่ระดับความสูงได้อย่างรวดเร็วภายในระยะทางสั้นๆ ถือเป็นเส้นทางที่โหดไม่น้อย อย่างไรก็ดี หลังจากที่ผู้คนมากมายโดยเฉพาะชาวเยอรมันได้มาสังเวยชีวิตให้กับเธอที่นี่ ในที่สุดหนุ่มนักปีนเขาชาวออสเตรียนามว่า Hermann Buhl (เฮอร์มาน บุล) ก็พิชิตเธอได้เป็นครั้งแรกในปี ค.ศ. 1953 ด้วยการปีนเดี่ยวที่กว่าจะกลับลงมาได้ก็อีกเกือบสองวันให้หลัง

ความงามของเธอ Nanga Parbat ยังคงเป็นที่ล่ำลือและท้าทายผู้ตั้งใจไปพิชิตมาจนกระทั่งปัจจุบัน สำหรับฉัน การยอมลำบากในการเดินทางเล็กๆน้อยๆเพื่อได้ยลโฉมของเธอในระยะเวลาสั้นๆ จากเบื้องล่าง ก็ถือเป็นรางวัลของชีวิตที่ทำให้รู้ว่า เธอและโลกของเธอนั้นยิ่งใหญ่และงดงามตระการตาเพียงใด และตัวเองนั้นต่ำต้อยน้อยนิดเพียงใดและเป็นเกียรติขนาดไหนที่ได้มีโอกาสใกล้ชิดความงามของเธอ